Koffiezetapparaat geeft blauwe ‘sporen’ op papier. Foto: Helen Kret

Kunst maken, met kinderen werken, natuur, klimaat, milieu, hergebruik van materiaal, interactie met publiek; het komt allemaal samen in de kunstwerken en kunstprojecten van Marleen Huijing.

Marleen Huijing komt oorspronkelijk uit de theaterwereld. Ze maakte decors en kostuums,  deed textiel, tekenen, vormgeving, en fotografie. “Op een gegeven moment verkocht ik een serie zelfgemaakte tassen aan iemand die zei: je maakt geen tassen, maar installaties.” Dat was een soort eyeopener, want ze deed altijd al veel ‘in serie’. Zo maakte ze tijdens de coronacrisis de serie ‘Ode aan de ansicht’. Uit al die plaatjes van mooie verre oorden waar niemand meer naartoe kon, sneed ze de mensen weg en plakte er roze papier achter, waardoor een abstract landschap ontstond. “Door mijn theaterachtergrond kwam ik uiteindelijk uit op decorachtige scènes met objecten, op installaties waar je doorheen kunt lopen of kijken. Want kunst ontstaat tussen wat jij als maker maakt, en wat mensen ervaren.”

Ze volgde de post-hbo opleiding Beroepskunstenaars in de klas (BIK) waar ze leerde haar creativiteit om te zetten in kunstprojecten voor kinderen, en geeft les op de basisschool en BSO. “Ik ga bijna altijd naar buiten, inspiratie opdoen in de natuur, kinderen bewust maken van hun omgeving. Of we gaan afval rapen, dat schoonmaken en daar iets mee doen. Of ik verzin een activiteit waarbij ik zogenaamd de scharen vergeten ben, of de kwasten. Hoe gaan we dat oplossen? Dan zie je hoe inventief en creatief kinderen zijn.”  Tijdens de afgelopen Atelierroute mocht Marleen exposeren in de kloostergang van de Domtuin. Ze deed dat met een installatie van vintage koffiezetapparaten omgebouwd tot kleine schildermachines: op het warmhoudplaatje een zelfgemaakt blauw verftablet dat langzaam smelt als je het apparaat aanzet. “Dat pigment vloeit met water over papier en geeft zo een mooie, natuurlijke schildering. Het blauwe tablet staat voor onze blauwe planeet die vanwege de opwarming langzaam smelt. In het waterreservoir drijven ‘mensen’ die als het water zakt weer boven komen. Hoe het afloopt is nog open. Het gaat me vooral om het besef dat er (politieke) keuzes gemaakt kunnen worden om het smelten van de aarde te vertragen.”