De W van Wittevrouwen zwiert tot halverwege de jaren negentig nog steeds bovenaan de voorpagina. De artikelen op de vier dubbele A-4tjes zijn lang en de redactie plaatst regelmatig een noodkreet voor meer handen aan de krant. Daarna zet de verandering in: de kranten krijgen een steunkleur en van stadsvernieuwingskrant wordt het een blad waar de wijkbewoners en hun verhalen in het spotlicht staan.

In de eerste helft van de jaren negentig zijn er vaste rubrieken, zoals ‘Kijk op de wijk’ van de redactie, met informatie over de huizenopknap, bewonersgroepen, gebouwen en gebeurtenissen in de wijk. Het bouwbureau schrijft over eenvoudige klussen in huis zoals vloer- en dakisolatie en het Wijk Informatie en AdviesCentrum vertelt over uitkeringen, huursubsidie en studiefinanciering. Warm beveelt men de ‘grote kast met documentatie met veel onderwerpen op trefwoord’ aan. Er zijn cursussen bij de Warmoes: boekbinden voor 55-plussers, Spaans, Engels, beter bewegen, yoga en stijldansen.

Geheide onderwerpen

Het wijkfeest krijgt altijd een prominente plek in de krant. In 1990 bestaat het feest tien jaar en dit wordt groots gevierd met een kinderkermis, een cultureel programma, een speciaal terrein voor ‘tieners’, ‘musikale acts’ en presentaties, kunstmarkt, dichtersforum en drie podia. In de krant van oktober ’90 constateert men dat vervuiling van het Griftpark serieuzer blijkt en de kosten enorm toenemen. Fotograaf Joop de Smet neemt afscheid en geeft de krant een missie mee: “De krant was destijds een stadsvernieuwingskrant. Ik mis de verhalen van mensen uit de wijk.” In ’91 bestaat de krant twintig jaar. De redactie blikt somber vooruit op de komende twintig jaar. De gemeente heeft fors bezuinigd op de subsidie. De mogelijkheid om advertenties op te nemen van bedrijven in de wijk wordt verworpen, omdat de redactie haar onafhankelijke positie wil bewaren.

De Graspartij!

Over veel zaken waar sinds ’94 over geschreven is, schrijft de huidige wijkkrant nu ook: de winkels en hun toegewijde eigenaren, de witte villa’s in de Zeeheldenbuurt en het feit dat hun ontstaan nog steeds zo’n raadsel is (zeekapitein met dochters?). De verkiezingen komen breed in beeld; Groen Links is de grote Wittevrouwse winnaar. Opmerkelijk zijn de artikelen over het kopen van een huis met zijn vieren (wat al na twee jaar misgaat) en de oprichting van een heuse politieke partij in Wittevrouwen: de Graspartij! Koffieshop het Grasje sticht de partij en deelt flyers uit met de tekst: ‘Niet links, niet rechts, maar high’. Alle inspanningen blijken onvoldoende voor een zetel, zo meldt Trouw op 3 maart 1994.

Nieuw tijdperk

December 1995 kopt de Wijkkrant: een Nieuw tijdperk voor de Wijkkrant. Het ‘boekje’ van 8 pagina’s gaat naar het formaat zoals we het nu nog kennen, zelfs met kleur. Er komen blauwe accenten. In het hoofdartikel wordt ingegaan op de vernieuwingen: de binnenkant, die gevuld wordt met nieuws van wijkwelzijnsorganisatie UNO en het wijkbureau wordt gedeeld met de andere wijkkranten in Noordoost, de buitenkant blijft onze eigen Wijkkrant Wittevrouwen. ‘De krant zal hopelijk prettiger te lezen zijn’, schrijft de redactie, ‘onder andere door het gebruik van heuse vormgeving’. En: ‘het blijft een gezellige informatiekrant met af en toe een kritische noot’. December 1998 wordt aangekondigd: De wijkkrant wordt weer een zuivere Wijkkrant Wittevrouwen zonder UNO en Wijkbureau. Het formaat blijft hetzelfde en het logo van het vrouwenkopje verschijnt voor het eerst in februari 1999.

Griftpark op één

Onderwerpen die spelen zijn veiligheid (veilige Biltstraat, waar een busbaan moet komen, veilige stalling voor je fiets, veilig wonen), ‘de piek van Riek’ en de ontwikkeling van het Nefkensterrein. Met stip op één staat het Griftpark. Al vanaf de sluiting van de gasfabriek in 1970 worden er plannen gemaakt voor een park. ‘Hopelijk kunnen we in de zomer van 1998 tegen elkaar zeggen: ga je lekker mee naar het Griftpark?’ staat er in het nummer van oktober 1996. In juni 1999 wordt de hele geschiedenis van het Griftpark verteld. In het augustusnummer van dat jaar belooft de redactie: ‘Echt de laatste keer.’

Hoewel elk nummer in het colofon de namen van de redactieleden worden vermeld, staan er geen namen van schrijvers bij de artikelen. Wie zijn bijvoorbeeld de Dames Blanches van de redactie? Deze dames onderzoeken de horeca in Wittevrouwen. Ze gaan langs bij onder andere Portugees Restaurant Algarve aan de Biltstraat (en krijgen een recept mee), bij het Turkse restaurant Turquoise (ook aan de Biltstraat), en bij Nan King, een Chinees restaurant in de Bollenhofsestraat, ze roken een jointje op de hasjboot (toen Salonboot Machiel) en ze aten een uitgebreid diner bij Griftpark 1, waarover ze zelfs een recensie schreven: de venkel was te lang gekookt en de kazen werden te koud opgediend, de rosé was sprankelend en de rekening viel niet mee, maar al met al was het restaurant een aanwinst voor Wittevrouwen.

Lees meer over het derde decennium van de wijkkrant en wat er in de wijk speelde.