Wittevrouwensingel 76 revisited

 Rob: “Hier geen Amsterdamse taferelen”  (Foto: Annet van den Akker)
Toen zich een koper aandiende, Stichting De Burcht Armenzorg, verlieten de krakers het pand. “Het was een heel gedoe,” herinnert krakerswoordvoerder Rob (23) zich: “Alle spullen moesten weg, die hebben we naar een bevriend kraakpand gebracht. Ikzelf kon bij iemand logeren.”
door Addy de Meij

We zijn aan de praat met Rob, vóór het pand, op twee geleende stoeltjes uit de weggeefwinkel. Vanaf onze plek hebben we uitzicht op de singel, de gevangenis, het hostel, de hasjboot en nóg een kraakpand, met roze hartjes voor het raam. En dit alles in de stralende zonneschijn. Binnen is het donker (geen elektriciteit), netjes en contrastrijk: bordjes met het verzoek de wc schoon te houden strijden om de eer met de tekst bij de buitendeur: niet tikken op dit fucking raam!

Geweldloos

Oorspronkelijk werd het pand gekraakt op de dag dat het kraakverbod van kracht werd. Volgens Rob heeft de eigenaar er geen moeite mee dat zijn pand weer in bezit is genomen door de vorige bewoners, er is zelfs een overeenkomst gesloten. De krakers, die daarmee een soort van anti-krakers zijn geworden, mogen er blijven tot zich een nieuwe eigenaar aandient. “We blijven geweldloos opereren,” zegt Rob, “hier geen Amsterdamse taferelen.”

Het gaat goed met de Weggeefwinkel ‘tegen zinloos geld’: zó goed dat klanten er sinds kort twee keer per week terecht kunnen: woensdag en zaterdag, tussen 14.00 en 17.00 uur. En dat is niet het enige, er is ruimte genoeg en die wordt door de krakers gul aangeboden. Op hun site staat dat ‘er nog voldoende eenmalige/tijdelijke/permanente ruimte is voor actieve technische/creatieve/activistische personen/projecten/collectieven.’ Er zijn wel een paar voorwaarden: geen commercie, geen herrie en ’s avonds na zeven uur is het klaar. Er is al één vaste klant: Vox Kinderclub heeft zich hier genesteld met een ‘kinderafvalatelier’: elke woensdagmiddag knutselen met weggegeven spulletjes.

De Burcht

Rob: “Pas later hoorden we dat De Burcht Armenzorg hier wilde intrekken. We zijn naar de informatiebijeenkomst op het wijkbureau geweest.” Volgens een bericht van De Burcht ‘zal de Wittevrouwensingel een plek worden waar liefdevol zorg wordt verleend aan vele mensen die God toestaan hun gebroken levens weer te herstellen. Helaas is de financiering nog niet rond, er moet nog twee ton op tafel.’

Er is veel weerstand in de buurt tegen de komst van nóg een daklozenopvang. “Immers,” zegt Gerry Cornelissen van het hostel in het Griftpark: “We hebben veel geïnvesteerd in een goede verstandhouding met de buurt. We werken met vrijwilligers uit de wijk.” Indertijd was ook met de komst van dit hostel veel weerstand, maar de gemeente kon toen een krachtig model neerzetten, met als belangrijk argument dat op deze manier de zorg voor daklozen evenwichtig over alle wijken was verdeeld. Die balans wordt met nog een (particuliere) daklozenopvang om zeep geholpen. Er is een grens aan wat een wijk kan tillen.”

Carry-Ann Tjong Ayong, buurtbewoner en vroeger actief in de Utrechtse politiek: “Ik ben indertijd betrokken geweest bij de komst van de hostels in Utrecht en ook die in het Griftpark, dat was inderdaad een zeer omstreden kwestie. Bij die gelegenheid is toegezegd dat er niet nog meer van dit type opvang zou komen, want de Wittevrouwensingel/Kleine Singel is al ruimschoots voorzien.” Gerry: “Er zijn geluiden dat De Burcht het pand nu wil gebruiken voor magazijn en dienstwoningen.” Een woordvoerder van de gemeente bevestigt dat er niet méér bekend is dan dat De Burcht zich aan het bezinnen is.

Natuurlijk hebben we ook bij De Burcht zelf geïnformeerd, helaas, het voltallige bestuur is net vertrokken voor een tiendaagse naar de Verenigde Staten en telefonisch onbereikbaar. Een achterblijver op het Utrechtse kantoor kan geen informatie verstrekken.

Terug naar de huidige bewoners van nummer 76. Een buurtbewoonster uit de St.-Janshovenstraat, zeg maar ‘Rita’, is niet ongelukkig met hen: “Ze zijn rustig en vriendelijk, we hebben absoluut geen problemen met ze.” Een hoog aaibaarheidsgehalte, dat blijkt uit alle reacties. En in combinatie met de andere bewoners van het kruispunt Kleine Singel/Wittevrouwensingel onderdeel van een delicate mix en een uitgewogen balans.

“Toen er na een aantal weken nog steeds niks te bespeuren viel in nummer 76 keken we eens naar binnen: de tent stond leeg! Zo kwam het balletje aan het rollen. En we hadden nog steeds een sleutel, dus eh…”