Roberto en Carlina veroverden Wittevrouwen met hun ijs
In de loop van dit decennium krijgt de krant langzaamaan een nieuw uiterlijk, diverse nieuwe rubrieken zien het daglicht, de ‘Kids’ krijgen een eigen plekje en de krant zelf gaat digitaal. Het decennium eindigt met een artikel over de kredietcrisis.
De wijkkrant begint de nieuwe eeuw zonder noemenswaardige veranderingen. Het logo van het vrouwenkopje siert de titel, de Dames Blanches gaan uit eten en de artikelen beslaan een hele pagina. De eerste ondergrondse afvalcontainers geven meteen al ergernis. ‘Het gerucht ging dat er op andere locaties in de wijk ook dergelijke ondergrondse gevallen zouden komen.’ (april 2000). Er wordt gemopperd over de Biltstraat die weer eens een bouwput is en over de ontwikkeling van het Nefkensterrein waar de buurt niet bij betrokken wordt.
In die jaren wordt veel geschreven over de komst van het hostel aan de Wittevrouwensingel. De gemoederen lopen hoog op, want een buurtbewoner die een positief geluid had laten horen, krijgt een steen door de ruit.
In 2001 krijgt de krant kleur: rode letters, een rood blokje, een roze achtergrondje. De wijkkrant blikt terug op het 30-jarig bestaan. Een nieuwe rubriek over panden die vroeger winkeltjes waren, wordt gestart. De busbaan is open, ‘een kale, lege vlakte (oktober 2001) op de banenboulevard’ (april 2002). Er komt een nieuwe rubriek: ‘Achter de deur van…’ Paul Kocken, steenhouwer, staat centraal in de eerste aflevering. De eerste bakfiets verschijnt ten tonele: ‘Voor 5 gulden per dagdeel huurt u een wendbare, soepele bakfiets,’ aldus de enthousiaste aankondiging (oktober 2001).
Ons huidige redactielid Annet van den Akker publiceert haar eerste bijdrage in de krant van december 2001. Zij is een van de hoofdrolspelers in de NCRV-docu ‘Buren, bulldozers en begonia’s’. In twee weken tijd worden de tuinen van de Zandhofsestraat 11 t/m 27 onder handen genomen. Twaalf weken lang leven we op tv mee met hun wel en wee.
In april 2002 openen Roberto en Carlina Coletti hun ijssalon in de Poortstraat. Ze hopen Wittevrouwen te veroveren met hun ijs. Wie nu de rijen voor hun salon ziet, weet dat dat gelukt is.
Vormgeving
In oktober 2002 zoekt de redactie een nieuwe vormgever. De krant van december ziet er al meteen heel anders uit. Het lettertype en de kop veranderen, maar het kopje blijft.
Vanaf april 2003 staan er portretten van kunstenaars in de krant. De redactie wordt, na een oproepje, uitgebreid met maar liefst vier nieuwe leden.
In juni 2004 is de lancering van een eigen website, ‘het begin van wat iets heel moois kan worden,’ aldus de redactie en: ‘Binnenkort zal ook deze wijkkrant op internet te vinden zijn.’
In de tweede helft van dit decennium verandert de lay-out van de krant van zwart-wit met bruin, naar zwart-wit met oranje tot de huidige look, maar dan met steunkleur groen in plaats van het huidige geel.
Onvervalst ‘gluren bij de buren’ is de serie ‘Nieuw in de straat’ (van april 2006 – april 2008). Kennismaken met nieuwe wijkbewoners, waarbij ze het hemd van het lijf wordt gevraagd en ze nog antwoorden ook!
Begin 2006 bericht de Wijkkrant over de verbouwing van het oude wijkbureau aan de Wittevrouwensingel tot opvang voor verslaafde daklozen. In april 2008 volgt een artikel over het reilen en zeilen van het hostel en de bewoners. Het hostel en de wijk gaan goed samen, zo blijkt uit onderzoek. En de plek biedt de bewoners de broodnodige rust. Locatiehoofd Cornelissen: ‘Ze hoeven hier niet meer de hele dag te knokken om te overleven.’
Kredietcrisis
In de krant van juni 2007 meldt voorzitter Simon Michels van de Querulantenvereniging Wittevrouwen i.o. zich; hij doet verslag van ergernissen in de wijk en de onvermoeibare stappen die hij daarbij onderneemt. Wat zullen de instanties gezweet hebben als ze zijn nummer herkenden!
De kinderen zijn voor het eerst aan het woord in de krant in april 2008, als ‘Kids voor de krant’ het levenslicht ziet. Eerst als juniorjournalisten die mensen in de wijk interviewen, maar al snel (begin 2009) schrijven de kinderen over zichzelf. Soms zelfs aandoenlijk fonetisch, omdat ze nog maar net kunnen schrijven.
Het decennium eindigt met een artikel over de kredietcrisis (december 2009), die ook Wittevrouwen raakte. Huizen bleven heel lang te koop staan en de winkels en restaurants in de wijk merkten dat bewoners minder uitgaven. Ook straatnieuwsverkoper Theo bij de toenmalige Super de Boer merkte het: ‘Mensen zijn zenuwachtiger, onzekerder en minder gelukkig. Ze zijn bang dat er iets gaat gebeuren met hun leventje zoals ze dat gepland hadden.’ Kaashandelaar Hans Bressers keek er nuchter naar: ‘Het kon ook niet op en ’t mag wel wat minder, zo’n kredietcrisis heeft wat dat betreft ook z’n goede kanten.’