Bijzondere beroepen: Traumachirurg Marike Kokke

‘Leuk om het vak door te kunnen geven door nieuwe mensen op te leiden’. 
Foto: Eric Westzaan

Als haar eigen kind zijn hand tussen de deur krijgt, voelt ze wel wat paniek opkomen. Maar bij ernstig letsel van onbekenden blijft traumachirurg Marike Kokke de rust zelve.

Het mooie van haar werk is voor Marike te bedenken hoe je tijdens een operatie bij een bot komt, en hoe je dat weer zo aan elkaar krijgt dat het ook geneest. “En als het niet werkt, wat dan je plan B is.“ In het UMC, waar Marike tot voor kort werkte, doet de traumachirurg bij ernstige trauma’s de eerste screening. “Je bepaalt wat er moet gebeuren, welke artsen daarvoor nodig zijn en welk letsel als eerste moet worden geopereerd. Ook blijf je hoofdbehandelaar.” De trauma-arts doet in principe botten en buik. “Sinds een tijd gaan de grote trauma’s naar de traumacentra, waaronder het UMC. Daar kregen we bijvoorbeeld mensen die ernstige bedrijfsongevallen hebben gehad waarbij een hand in een zaagmachine raakte, of een arm eraf ging. Maar ook mensen die voor de trein zijn gesprongen, ernstige verkeersongevallen, en soms slachtoffers van geweld.”

Arts worden was geen kinderdroom van Marike. “Als kind wilde ik brandweerman of buschauffeur worden. Het was in een les biologie, waar we een varkenshart bekeken, dat ik helemaal gefascineerd raakte door dat hart en hoe dat er van binnen uitzag. Een bezoek aan een anatomisch museum riep diezelfde belangstelling bij me op.” In eerste instantie ging haar voorkeur uit naar verloskunde of gynaecologie. Maar tijdens haar opleiding deden de sfeer en de onderlinge samenwerking bij chirurgie haar voor deze richting kiezen. Tijdens haar opleiding koos ze uiteindelijk voor traumachirurgie. Zelf vindt zij het ook erg leuk om haar vak door te geven door weer nieuwe mensen op te leiden.

In het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein waar Marike sinds kort werkt, komen minder ernstige letsels binnen. “Daar krijgen we bijvoorbeeld sportbreuken, mensen die van de trap zijn gevallen of met licht verkeersletsel. Maar ook letsel bij geriatrische patiënten.” De kleinschaligheid in het Antoniusziekenhuis, waar zij al eerder werkzaam was, ervaart zij als zeer prettig. Maar de hectiek en de acute situaties van een traumacentrum zal Marike in haar huidige werkomgeving soms wel missen.