Tachtig jaar buurtfietsenstalling, in de achtertuin

 

Mevrouw Sakkers voor de toegang tot de stalling. Foto: Eric Westzaan
Mevrouw Sakkers voor de toegang tot de stalling. Foto: Eric Westzaan

Het einde van de buurtfietsenstalling hoek Van Brakelstraat/Alexander Numankade is in zicht, maar beheerster mevrouw Sakkers probeert wel nog zo lang mogelijk door te gaan. Want ze wil graag het tachtigjarig jubileum halen.

Door Coby van Geffen

In de hoogtijdagen maakten zo’n 57 fietsers uit de Zeeheldenbuurt gebruik van de stalling. Nu zijn dat er nog een stuk of elf. Nieuwe klanten neemt mevrouw Sakkers niet meer aan. “Ik ben bijna zeventig en mijn gezondheid gaat erop achteruit. Ik ben slecht ter been en vooral het stenen trappetje aan de buitenkant van het huis is lastig. En een traplift plaatsen mag niet van de gemeente. Dus moeten we noodgedwongen verhuizen, al is dat met veel pijn in het hart.”

Sinds 1934

Want mevrouw Sakkers is geboren en getogen aan de Alexander Numankade. In 1921 kochten haar grootouders het pand. “Zij woonden op de eerste etage van het bovenhuis en verhuurden aan studenten van het Veeartsenijterrein. Dat waren bijna allemaal zonen van rijke herenboeren uit Friesland, en zij genoten volledig pension.” De hulp van twee dienstmeisjes was daarbij onontbeerlijk. Toen deze meisjes gingen trouwen, kwam er in het souterrain ruimte vrij die in 1934 verhuurd werd aan een fietsenmaker. Dat was het begin van de fietsenstalling. Jaren later trouwde de vader van mevrouw Sakkers met de zus van deze fietsenmaker; het stel trok in op de tussenetage. “Mijn ouders verhuurden nog wel, maar alleen aan ‘werkende mensen’. Dat was minder arbeidsintensief dan de studenten.”

Doorgaan

In 1981, op zijn 71ste, hield haar oom de fietsenmaker het voor gezien. “Mijn ouders verbouwden het souterrain en besloten, na veel wikken en wegen, de stalling in tact te laten.” Toen haar vader in 2002 overleed, zat mevrouw Sakkers met hetzelfde probleem. “Maak ik er een tuin van, of gaan we nog even door.” Ze koos voor de laatste optie. “Maar ik ben niet meer mobiel, dus de service ebt noodgedwongen weg.” Wel laat zij nog af en toe de bladeren bij elkaar vegen, de lampen vervangen en in de winter zout strooien. “We redden we het nu al elf jaar, dus dat jubileum willen we ook gaan halen.”